اولویت اصلی مرمت‌گران دنیای امروز این است که از پایداری بلندمدت آثار هنری تحت مراقبتشان اطمینان حاصل کنند. مهمترین روش انجام این کار کنترل شرایط محیطی پیرامون، با نگه داشتن نور، دما و رطوبت در سطوح ثابت و مناسب انواع مواد مورد استفاده‌ی هنرمند است. همچنین، متدهای ایمن نمایش و انبارداری، آثار را از آسیب‌های تصادفی محافظت می‌کند: برای نمونه، نقاشی‌هایی که به شکل ویژه‌ای شکننده یا آسیب‌پذیر هستند، پشت شیشه‌های نامرئی که بازتاب پایینی دارند، نمایش داده می‌شوند.

این روش‌های حفاظت از نقاشی‌ها روش‌های منفعلانه هستند – یعنی از اتفاق افتادن عواملی که ممکن است موجب تخریب آن‌ها شوند، پیشگیری می‌کنند. عبارت «حفاظت پیشگیرانه» برای توصیف این نوع از روش‌ها استفاده می‌شود و اساس تمام آنچه را یک مرمت‌گر مدرن باید انجام دهد، شکل می‌دهد. در یک دنیای ایده‌آل، نقاشی‌ها تنها با مراقبت‌‌های «حفاظت پیشگیرانه» پایدار خواهند ماند.

اما متاسفانه بسیاری از نقاشی‌ها از مواد ناپایدار ساخته شده‌اند یا در گذشته بر اثر بی‌توجهی یا بدرفتاری آسیب‌ دیده‌اند. بنابراین مرمت‌گران گاهی باید مداخله کنند و مداخلات ساختاری روی نقاشی‌ها انجام دهند تا آن‌ها را تعمیر یا پایدار کنند.

لایه‌ی کلیدی هر نقاشی، که معمولا برای بازدیدکنندگان گالری قابل رؤیت نیست، تکیه گاه یا المان ساختاری اصلی آن است. تنها در صورتی که پایه سالم باشد، لایه‌های تصویری نیز دست‌نخورده و سالم باقی می‌مانند.

طی سال‌ّها، بسیاری از مداخلات برای معالجه‌ی پنل‌ها و بوم‌ّهای آسیب دیده یا خراب شده ابداع شده‌اند که برخی از آن‌ها حساس و دلسوزانه بودند و برخی دیگر شدید و حتی فاجعه‌آمیز. روش مدرن این است که تا حد ممکن کمترین کار ممکن انجام شود: اگر یک نقاشی می‌تواند به شکلی ایمن کنار گذاشته شود، برروی آن کاری انجام نمی‌شود. این روش فلسفه‌ی کاملا متفاوتی با روش قرن نوزدهم یا اوایل قرن بیستم دارد، زمانی که بوم‌ها و پنل‌ها به طور منظم در معرض مداخلات ساختاری قرار می‌گرفتند، چه به آن نیاز داشتند، چه نداشتند.